شعر طولانی از سعدی

تو قدر آب چه دانی که در کنار فراتی<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /?>

 سل المصانع رکبا تهیم فی الفلوات     

 تو قدر آب چه دانی که در کنار فراتی

شبم به روی تو روزست و دیده‌ها به تو روشن      

و ان هجرت سواء عشیتی غداتی

اگر چه دیر بماندم امید برنگرفتم     

 مضی الزمان و قلبی یقول انک آتی

من آدمی به جمالت نه دیدم و نه شنیدم     

 اگر گلی به حقیقت عجین آب حیاتی

شبان تیره امیدم به صبح روی تو باشد     

 و قد تفتش عین الحیوه فی الظلمات

فکم تمرر عیشی و انت حامل شهد      

جواب تلخ بدیعست از آن دهان نباتی

نه پنج روزه عمرست عشق روی تو ما را      

وجدت رائحه الود ان شممت رفاتی

وصفت کل ملیح کما یحب و یرضی     

 محامد تو چه گویم که ماورای صفاتی

اخاف منک و ارجوا و استغیث و ادنو     

 که هم کمند بلایی و هم کلید نجاتی

ز چشم دوست فتادم به کامه دل دشمن      

احبتی هجرونی کما تشاء عداتی

فراقنامه سعدی عجب که در تو نگیرد      

و ان شکوت الی الطیر نحن فی الوکنات

(فابل صوتی با صدای هادی گرسویی موجود است )

ای یار ناگزیر که دل در هوای توست

ای یار ناگزیر که دل در هوای توست

جان نیز اگر قبول کنی هم برای توست

غوغای عارفان و تمنّّای عاشقان

حرص بهشت نیست که شوق لقای توست

گر تاج می دهی غرض ما قبول تو

ور تیغ می زنی طلب ما رضای توست

گر بنده می نوازی و گر بنده می کشی

زجر و نواخت هرچه کنی رای رای توست

گر در کمند کافر و گر در دهان شیر

شادی به روزگار کسی که آشنای توست

هر جا که روی زنده دلی بر زمین تو

هر جا که دست غمزه ای بر دعای توست  

تنها نه من به قید تو درمانده ام اسیر

کز هر طرف شکسته دلی مبتلای توست

قومی هوای نعمت دنیا همی پزند

قومی هوای عقبی و ما را هوای توست

قوت روان شیفتگان التفات تو

آرام جان زنده دلان مرحبای توست

گر ما مقصریم تو بسیار رحمتی

عذری که می رود به امید وفای توست

شاید که در حساب نیاید گناه ما

آن جا که فضل و رحمت بی منتهای توست

کس را بقای دایم و عهد مقیم نیست

جاوید پادشاهی و دایم بقای توست

هر جا که پتدشاهی و صدری و سروری

موقوف آستان در کبریای توست

سعدی ثنای تو نتواند به شرح گفت

خاموشی از ثنای تو حدّ ثنای توست

سلسله موی دوست حلقه دام بلاست

سلسله موی دوست حلقه دام بلاست

هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجراست

گر بزنندم به تیغ در نظرش بی‌دریغ

دیدن او یک نظر صد چو منش خونبهاست

گر برود جان ما در طلب وصل دوست

حیف نباشد که دوست دوست‌تر از جان ماست

دعوی عشاق را شرع نخواهد بیان

گونه زردش دلیل ناله زارش گواست

مایه پرهیزگار قوت صبرست و عقل

عقل گرفتار عشق صبر زبون هواست

دلشدهٔ پای بند گردن جان در کمند

زهرهٔ گفتار نه کاین چه سبب وان چراست

مالک ملک وجود حاکم رد و قبول

هر چه کند جور نیست ور تو بنالی جفاست

تیغ برآر از نیام زهر برافکن به جام

کز قبل ما قبول وز طرف ما رضاست

گر بنوازی به لطف ور بگدازی به قهر

حکم تو بر من روان زجر تو بر من رواست

هر که به جور رقیب یا به جفای حبیب

عهد فرامش کند مدعی بی‌وفاست

سعدی از اخلاق دوست هر چه برآید نکوست

گو همه دشنام گو کز لب شیرین دعاست

مرا تو غایت مقصودی از جهان ای دوست

 مرا تو غایت مقصودی از جهان ای دوست

هزار جان عزیزت فدای جان ای دوست

چنان به دام تو الفت گرفت مرغ دلم

که یاد می‌نکند عهد آشیان ای دوست

گرم تو در نگشایی کجا توانم رفت

به راستان که بمیرم بر آستان ای دوست

دلی شکسته و جانی نهاده بر کف دست

بگو بیار که گویم بگیر هان ای دوست

تنم بپوسد و خاکم به باد ریزه شود

هنوز مهر تو باشد در استخوان ای دوست

جفا مکن که بزرگان به خرده‌ای ز رهی

چنین سبک ننشینند و سرگران ای دوست

به لطف اگر بخوری خون من روا باشد

به قهرم از نظر خویشتن مران ای دوست

مناسب لب لعلت حدیث بایستی

جواب تلخ بدیعست از آن دهان ای دوست

مرا رضای تو باید نه زندگانی خویش

اگر مراد تو قتلست وارهان ای دوست

که گفت سعدی از آسیب عشق بگریزد

به دوستی که غلط می‌برد گمان ای دوست

که گر به جان رسد از دست دشمنانم کار

ز دوستی نکنم توبه همچنان ای دوست

+

نوشته شده در ساعت توسط آفتابگردان  |