در کتاب‌های ادعیه –مانند مصباح و بلد الامین کفعمی- دعایی معروف به «دعای حریق» سفارش شده است که زمان خواندن آن بعد از نماز صبح می‌باشد. در علت نام‌گذاری آن، روایتی از امام صادق(ع) نقل شده که آن‌حضرت فرمود: از پدرم امام باقر(ع) شنیدم که فرمود:
«من با پدرم امام سجاد(ع) به منطقه قبا رفتیم تا از پیرمردی از انصار عیادت نماییم، در این هنگام فردی نزد پدرم آمد و گفت خانه خود را دریابید که آتش گرفته است! پدرم سوگند یاد نمود که خانه‌ام آتش نگرفته است! آن شخص رفت و پس از مدتی با گروهی از شیعیان آمد و آنان نیز با گریه خبر آتش‌سوزی منزل را با سوگند به اطلاع پدرم رساندند. پدرم بار دیگر فرمود: هرگز! سوگند به خدا، خانه‌ام آتش نگرفته است و اطمینان من به پروردگار، بیش از آن چیزی است که در نزدم وجود دارد! بعدها مشخص شد که تمام خانه‌های اطراف آتش گرفته، اما به خانه حضرتشان آسیبی وارد نشده است. پدرم از پدرش حقیقت ماجرا را پرسید؟ حضرتشان پاسخ داد: این چیزی است که از دانش پیامبر (ص) به ارث نزد ما است، که این دانش، دوست داشتنی‌تر است برای ما، از دنیا و هر آنچه در آن است از مال و ریاست و سلاح و نیروی توانای جنگی و این دانش، ارث یا هدیه‌ای است که جبرئیل(ع) برای پیامبر(ص) آورده است و ایشان به علی(ع) و دخترشان فاطمه(س) آموختند و از آنان به ما منتقل شده است و این دانش دعای کاملی است که هرکس در هر روز آن‌را در مقابلش قرار دهد و بخواند خداوند هزار فرشته را می‌گمارد تا او و خانواده و فرزندان و وابستگان و نزدیکانش را از خطر آتش‌سوزی و غرق شدن و ... محافظت نماید».
«دعای حریق» با این فراز آغاز می‌شود:
«اللَّهُمَّ إِنِّی أَصْبَحْتُ أُشْهِدُکَ وَ کَفَى بِکَ شَهِیداً وَ أُشْهِدُ مَلَائِکَتَکَ وَ حَمَلَةَ عَرْشِکَ وَ سُکَّانَ سَبْعِ سَمَاوَاتِکَ وَ أَرَضِیکَ وَ أَنْبِیَاءَکَ وَ رُسُلَکَ وَ وَرَثَةَ أَنْبِیَائِکَ وَ رُسُلَکَ وَ الصَّالِحِینَ مِنْ عِبَادِکَ وَ جَمِیعَ خَلْقِکَ فَاشْهَدْ لِی وَ کَفَى بِکَ شَهِیداً أَنِّی أَشْهَدُ أَنَّکَ أَنْتَ اللهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْمَعْبُودُ وَحْدَکَ لَا شَرِیکَ لَکَ وَ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُکَ وَ رَسُولُکَ وَ أَنَّ کُلَّ مَعْبُودٍ مِمَّا دُونَ عَرْشِکَ إِلَى قَرَارِ أَرْضِکَ السَّابِعَةِ السُّفْلَى بَاطِلٌ مُضْمَحِلٌّ مَا خَلَا وَجْهَکَ الْکَرِیمَ...».
این فراز از دعا ده مرتبه خوانده می‌شود.
سپس در ادامه، این قسمت از دعا خوانده شود: «سُبْحَانَ اللهِ وَ الْحَمْدُ للهِ وَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ وَ اللهُ أَکْبَرُ أَسْتَغْفِرُ اللهَ وَ أَتُوبُ إِلَیْهِ مَا شَاءَ اللهُ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللهِ الْحَلِیمِ الْکَرِیمِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ الْمَلِکِ الْقُدُّوسِ الْحَقِّ الْمُبِینِ عَدَدَ خَلْقِهِ وَ زِنَةَ عَرْشِهِ وَ مِلْءَ سَمَاوَاتِهِ وَ أَرَضِیهِ...».
. کفعمی، ابراهیم بن على، البلد الأمین و الدرع الحصین، ص 91، بیروت، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، چاپ اول، 1418ق؛ همو، جُنة الأمان الواقیة و جَنة الإیمان الباقیة (مصباح)، ص 92، بیروت، مؤسسة النعمان، 1412ق؛ مجلسى، محمد باقر، بحار الأنوار، ج 83، ص 171 – 172، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق.
. طوسی، محمد بن حسن، مصباح المتهجد و سلاح المتعبّد، 220 - 227، بیروت، مؤسسة فقه الشیعة، چاپ اول، 1411ق.